Wandelvreugd

De advertentie is kort en bondig: ‘Sportieve dame zoekt gedeelde wandelvreugd’. 

Nu wandel ik niet graag. Veel inspanning tegenover weinig meters. Het schalkse ‘sportieve dame’ daarentegen ervaar ik als zinnenprikkelend. Ik ben te oud voor de disco, te jong voor het bejaardenhuis, maar precies op leeftijd voor hormoonstimulerende middelbare buitenlucht.

Sjokkend kijk ik zwetend opzij, maar ik zie geen spoor van vermoeidheid bij mijn date. Ze neuriet enthousiast: ‘De paden op, de lanen in, vooruit met flinke pas.’ Ik heb de neiging haar te vragen of wij er bijna zijn. Maar ik vermoed dat ze dan het daarbij behorende liedje ook gaat neuriën, dus klem ik mijn kaken stijf op elkaar. De afgelopen uren zijn koetjes en kalfjes de revue reeds gepasseerd. Wat mij betreft wordt het dus tijd voor de stier met ballen. Maar wat is haar naam ook alweer?

Hoopvol vraag ik: “Ehh.. dame dinges, even terrasje doen?” Het neuriën stopt en ze kijkt tersluiks naar mij. 

“Acht kilometer verderop is een dorpje,” antwoordt ze. “Ben je moe?”

“Nee,” lieg ik. “Gewoon even chillen.” Maar ik merk dat mijn voorraad conditie op begint te geraken. Mijn enthousiasme begint samen met straaltjes zweet te kelderen richting de blaren onder mijn voeten. En ik wilde na de finishlijn nog wel op eigen kracht haar ereschavot kunnen beklimmen. Mijn radar heeft echter nog geen enkel testosteron stimulerend signaal van haar mogen ontvangen. Verre van hoopvol derhalve.

Na twee kopjes thee zijn we op de weg terug. Mijn gesjok  is overgegaan in onvervalst strompelen. Mijn adolescenten bravoure van vanochtend heeft plaats gemaakt voor amechtige ouderdomsverschijnselen. Geen ‘fin erotique’ voor mij vandaag concludeer ik afgepeigerd, maar plots blijft ze staan en pakt mijn handen. Ze haalt diep adem en vraagt tot mijn grote schrik: “Zullen we straks neuken?”

====================