Empathie

“Goedemorgen meneer Bos, hoe hebben wij geslapen?” kwettert het zustertje opgewekt, terwijl ze de gordijnen opent. Buiten is het pikdonker.  

“Voelen wij ons een beetje jarig vandaag?” 

Ik kreun. Mijn gerimpelde hand tast voorzichtig richting nachtkastje. Maar in het halfdonker grijp ik mis, en het glas met kunstgebit valt op de grond. 

“Oh laat maar hoor. Ik pak ze wel even. Het is tenslotte uw dag vandaag. Lang zult u leven in de gloria!” 

Mijn bril, waar is godverdomme mijn bril, denk ik. En doe het grote licht eens aan trut, ik zie geen barst. 

“Tijd voor in bad, daar hebben wij vast zin in,” gaat de oproepdame onverstoorbaar verder. Ik voel het ruggedeelte van mijn bed knarsend omhoog gaan. Tegelijkertijd worden mijn pyjama en luier uitgetrokken. Het is koud. Naakt steun ik bibberend op de badrand. 

“Uw schoondochter komt vanmiddag op verjaardagsvisite. Gezellig hè? U gaat vast even wandelen. Wel warm aankleden, want het is koud, kouder, koudst buiten.” 

Schuifelend probeer ik die middag in de vrieskou achter mijn rollator overeind te blijven. Met de adem van mijn aangetrouwde dochter hijgend in mijn nek. 

“Beetje opschieten pa, jij hebt niet de hele dag. Ik moet nog boodschappen doen, en straks komt de rest ook alweer uit school en werk,” probeert ze mij te motiveren. Ik voel een duwtje in mijn rug. 

Hijgend, terug in de ontvangstruimte van mijn penitentiaire zorginstelling zak ik opgelucht in een stoel. 

“Mooie dag nog pa, ik zal de groetjes van je doen.” Een vluchtige kus, en weg is mijn visite. 

“Uw schoondochter appte dat u hier zat. Kom maar gauw, er wordt op u gewacht.” Ik kijk de jongeman in de witte jas vermoeid aan. Ik schat ‘m negentien qua kalenderjaren. Hij kijkt mij ook aan. Geschiedenis hecht zich aan toekomst. Ik herken mezelf zestig jaar eerder, en gebaar bijna smekend naar de lege stoel naast mij. Hij gaat zitten. Ik praat.

“Afgesproken,” fluistert ie. “Ik breng u voor het acht uur journaal een halve gram Marokkaanse, een liter Beerenburg, en twee droge worsten. Ik wens u een prettige verjaardag.” Hij pakt mijn handen, en knipoogt: “Misschien uw laatste, maar dan wel uw eigen feestje. Geniet er van.”

====================