Niet slechts mijn handen, ook mijn voeten en politieke overtuiging bleken, en bleven: geboren en getogen links. Juffen en meesters ten spijt. Zij probeerden mij te transformeren tot rechtse bal. De inkt aan de kroontjespen vlekte namelijk. De zeshoekige balpen van Bruynzeel bleek mijn verlosser.
Puur links dus? Ach, er zit een smetje op dat blazoen. In de zestiger jaren vorige eeuw, geraakte ik als veertienjarige in de ban van de gitaar. Een vriendje had zo’n kastje met zes snaren. En bij hem kreeg ik voor het eerst blaren op mijn vingertoppen. Echter; Piet was rechtshandig, en zijn gitaar ook. Ik klungelde derhalve als linkshandige op een rechtshandige gitaar. Wellicht mijn grootste jeugdzonde ooit.
Mijn rechterhand techniek – per slot van rekening de toonmaker – bleef derhalve altijd miserabel. De apotheose daarvan openbaarde zich tijdens een buitenoptreden in Leeuwarden. Ondanks de maand juni was het bitter koud. Zo koud, dat ik niet meer in staat was mijn plectrum vast te houden. Dan maar zonder plectrum! Ik voelde geen pijn, maar het bloed zag ik wel. Uiteindelijk knapte er door mijn gestuntel ook nog een snaar. En ik knarste door de microfoon: “Sorry mensen, kleine pauze!”
Destijds was een van mijn idolen de gitaarheld Jimi Hendrix. Had ik maar beter naar hem gekeken, en minder goed naar hem geluisterd. Dan waren mijn eerste blaren van een linkshandige gitaar geweest. Ik werd dus niet die gitarist die ik had kunnen zijn, want mijn snaren zaten verkeerd om.
De moraal: ‘nea gûle mei de wolven yn 'e bosk, en tink nei foardat jo begjinne. Dat foarkomt bloed, swit en triennen.’
====================
Reacties
Een reactie posten
Ik reageer zsm